O fío argumental está protagonizado por un insólito indivíduo enfrascado nun limitadísimo número de sensacións diarias marcadas pola monotonía e a repetición enfermiza dun xogo de costumes similares a un rito. A simbolización do funcionamento do seu cerebro a través de sinxelas figuras infograficas é un dos recursos que mellor caracterizan ao protagonista e a súa extraña forma de vida, en principio, marcada unicamente polo seu "libre" albedrío.
A ruptura que orixina o conflito, o nó da historia é unha das claves da película, cunha voz sen cara, unha vida monótona que se vai volver totalmente imprevisíbel e cun protagonista só en total abstracción do mundo que o rodea.
De toda o filme destacaría a relación psiquiátrico-literaria entre o protagonista e o experto literario Jules Hilbert , protagonizado por Dustin Hoffman (e na miña opinión, pobremente dobrado ao español); a profundidade de cada unha das personaxes, especialmente a de Ana Pascal, toda unha nube de contrariedades que ben merecía outra voz en "off".
En conxunto, a anguria existencial está repartida en pequenas e distintas doses en cada unha das personaxes, cousa que non impide que a historia resulte unha comedia cun humor con tintes intelixentes e sarcásticos que a distancia de calquera xénero. A breve historia de amor, os momentos de silencio provocados por Harold (o seu rostro xenérico semella carecer de expresión) e a escena da tenda de guitarras (toda unha tese sobre o ser humano e a súa tendencia a esconderse baixo un obxecto que o represente e/ou substitúa en escasos 2 minutos) deixan a película nun privilexiado lugar e como un forte precedente no que ao uso de elementos infográficos se refire.
David Canto Veiga
A ruptura que orixina o conflito, o nó da historia é unha das claves da película, cunha voz sen cara, unha vida monótona que se vai volver totalmente imprevisíbel e cun protagonista só en total abstracción do mundo que o rodea.
De toda o filme destacaría a relación psiquiátrico-literaria entre o protagonista e o experto literario Jules Hilbert , protagonizado por Dustin Hoffman (e na miña opinión, pobremente dobrado ao español); a profundidade de cada unha das personaxes, especialmente a de Ana Pascal, toda unha nube de contrariedades que ben merecía outra voz en "off".
En conxunto, a anguria existencial está repartida en pequenas e distintas doses en cada unha das personaxes, cousa que non impide que a historia resulte unha comedia cun humor con tintes intelixentes e sarcásticos que a distancia de calquera xénero. A breve historia de amor, os momentos de silencio provocados por Harold (o seu rostro xenérico semella carecer de expresión) e a escena da tenda de guitarras (toda unha tese sobre o ser humano e a súa tendencia a esconderse baixo un obxecto que o represente e/ou substitúa en escasos 2 minutos) deixan a película nun privilexiado lugar e como un forte precedente no que ao uso de elementos infográficos se refire.
David Canto Veiga
